Os miles de calculos e pensamentos que che pasan pola cabeza non deixan tregua algunha. Un dia chega a casa e pregunta: mama a que non sabes? ...uii se non mo dis non adivino.
No cole van facer unha excusion a Escocia e quero ir...(silencio sepulcral) .
Vale, podo pensalo un dia? .
Despois de consultalo ..ca almofada , co marido , ca asociacion ata cos deuses nos que eu creo ( non son crente) decido deixala ir.
Ohhhh my God!!!!!!! quen tal fixo. Ai empezou o meu pesadelo.
Pasaron os meses e chegou o dia de deixala ir. Un monton de sentimentos se me xuntaron pero un prevalecia enriba dos demais O PÁNICO. Fixemos a maleta, dentro habia un pequeno supermercado cheo de hidratos..
Adios filla portate ben..... queroche moito...... Mirate o azucar.... levas toda a tecnoloxia posible ( free+miao). Se saltan as alarmas de noite tes que despertar.....
Que siii mama ...todo controlado.
E asi foi, todo controlado, teño unha muller responsable.
Superamos esa proba e superaremos as que veñan.
Dende o momento que A. nos contou o resto de familias o de Escocia, a idea estaba clara, X. tiña que ir a Escocia sí ou sí. Os nosos fillos e fillas medran e teñen que alcanzar as súas metas, e nós temos que axudarlles no posible a facelo, teñen que voar, e neste caso tocaba facelo a Edimburgo.
A. tivo en todo momento o apoio do resto de familias que estábamos pendentes desta aventura.
X tivo do seu lado tecnoloxía que axudoulle a tomar decisións e solventar algún pequeno problema, e por último a maleta chea de hidratos extras que veu de volta tal como foi.
Así que PROBA SUPERADA, e desexando preparar a seguinte viaxe.